Na luzie

Dziś sobie troszkę popiszę ;)

Źródło: klik.

Kto lubi czytać niech usiądzie wygodnie z kawką - zapraszam! :)

  Zawsze uważałam, że jeżeli dziecko krzyczy, to dzieje się mu krzywda, że ma złych rodziców, że ktoś chce dla niego źle, a ten się broni. Czasami może to i prawda była, ale teraz, gdy od paru lat na co dzień mam do czynienia z dziećmi i ich rodzinami zmieniłam zdanie. I czasy też się zmieniły. Wcześniej, jako nieświadome dziecko, wyobrażałam sobie Bozia wie co, gdy widziałam biedne, zapłakane dzieci. Teraz co widzę? Zapłakane dzieci, które rykiem i wrzaskiem próbują coś wymusić na dorosłych. Z przykrością stwierdzam, że często im się to udaje. Teraz, jako dorosły człowiek, który liznął psychologii dopiero zdaję sobie sprawę, że dziecko, które potrzebuje pomocy, któremu dzieje się krzywda, nie odważy się wrzeszczeć na środku ulicy. Ono się boi, bo potem dostanie jeszcze bardziej. Odkąd nastała moda na "bezstresowe wychowanie" to wydaje mi się, że dzieciom dzieje się o wiele większa krzywda, niż by dostały raz czy dwa ścierką po głowie. 

  Pamiętam jak, chyba w szkole średniej, pani od historii opowiadała nam o spotkaniu ze znajomą: "Niedawno, gdy wracałam z zakupów spotkałam znajomą, która ma 5-letnie dziecko. Przystanęłyśmy na chwilę, by porozmawiać, ale jej dziecko nam niestety tego nie ułatwiało. Non stop zagadywało, przeszkadzało, zaczęło biegać dookoła, a potem ciągnąć mamę za rękaw, bo chciało już iść. Skończyło się na krzykach, więc zapytałam znajomej czemu nie reaguje. Wiecie co powiedziała? Że wychowuje swoje dziecko bezstresowo. Spotkałam ją wczoraj, gdy wracała z dzieckiem z przedszkola. Przystanęła, by zamienić parę słów, a maluch zaczął znowu podskakiwać. I co ona zrobiła? Jak nie przyłoży mu przez tyłek, tak tylko mały podskoczył. Zapytałam co się stało z jej wychowaniem bezstresowym to tylko krótko skwitowała, że było dla niej za bardzo stresujące." A Wy co o tym myślicie? :) Ta historia miała miejsce ok. 2003- 2004 roku i się teraz zastanawiam co z tego dzieciaka wyrosło hehe :) 

  W swojej klasie mam przypadki dzieci wychowywanych bezstresowo, ale jednak bliżej im do idei tego wychowania, niż do powyższej historii. Rodzice dużo i świadomie z dziećmi rozmawiają, ale niestety nie mają świadomości, że dzieciaki są teraz na swój sposób o wiele mądrzejsze niż 10-15 lat temu. Mądrzejsze w stronę wyrachowania i bezczelności... O wiele lepiej się orientują, wiedzę ogólną mają dużą, ale o świecie je otaczającym mają małe pojęcie. Teraz mamy pokolenia dzieci zamkniętych w mieszkaniach z tabletami i laptopami na wyłączność. A co za tym idzie? Przestworza internetu... czyli samo zło. Nie raz i nie dwa dzieci się chwaliły, że gdy rodzice poszli spać, oni siedzieli na necie, ale już nie mówili czego tam szukali. Na pytanie co tam robili, była chwila zawahania, długie "yyyyy"i szybko dorzucone "Grałem..". 

  Dlaczego dziś taki temat poruszam? Bo wracając wczoraj wieczorem z poczty przechodziłam obok zamkniętego osiedla, takich willi dla bogaczy i co słyszałam z jednego okna? Wrzask, piski i krzyki pełne złości "Mamooo!". I to tak na maksa. A co za chwilę usłyszałam? "Uspokój się, bo już mam dość!" - głos matki..... Za dużo pieniędzy, za mało rozumu... Wydaje mi się, że młodzi rodzice zapomnieli już jak zostali wychowani albo specjalnie i na przekór nie chcą wychowywać swoich dzieci twardą ręką tak, jak może sami byli wychowani. Ja nie twierdzę, że dzieci trzeba maltretować, ale pewnie większość z nas nie raz oberwała po łapach i do tej pory żyje. Stało się coś nam? Nic, poza tym, że drugi raz nie odważyliśmy się tego samego robić. Nie były potrzebne tłumaczenia i prośby. "Nie możesz i już" wystarczyło. A teraz? Codziennie w szatni słyszę "Aniu/Stasiu/Kasiu ubierz się proszę, bo mamusia się spieszy do drugiej pracy" wypowiedziane tonem tak niepewnym, że od razu widać kto w domu rządzi. A co robi dziecko? Nic. Albo udaje, że próbuje się ubrać przez 10 minut, po czym wkurzona już matka próbuje dziecko ubrać sama i zaczynają się krzyki "Mamo, ale ja potrafię, ale zostaw, ale.." itd... Nie mam pojęcia co będzie za 10, 20 czy 30 lat... Macie jakiś pomysł? Bo ja mam tylko czarne wizje ;) Z tak optymistyczną myślą Was zostawiam i życzę miłego dnia! :)