Ciężkie powroty...

  Od parunastu godzin jestem we Wrocławiu. Nigdy jeszcze nie było mi tak ciężko "wrócić do rzeczywistości" :( A teraz z każdym razem będzie chyba coraz gorzej. Taki dziś będzie trochę marudny post, ale chcę się trochę pożalić. I już.

  Dlaczego dziś takie zdjęcie? Bo niestety bujanie w obłokach się skończyło :( Zawsze powrót do codzienności po dłuższej przerwie jest ciężki, ale teraz to już mnie chyba przerosło. Z moim już Mężusiem od lat żyliśmy na odległość. Najpierw razem, później studia w różnych miastach, potem w końcu razem i od tamtego roku znów na odległość. Niestety nasze państwo nie ułatwia młodym ludziom dobrego startu i trzeba sobie radzić inaczej... Nie planujemy długiej rozłąki, ale jeszcze trochę trzeba dorobić na własne M...
  Dlaczego też nie wyjadę? Bo mi tu po prostu dobrze. Mam pracę, którą lubię, którą zawsze chciałam wykonywać i przede wszystkim jestem wśród swoich, że tak powiem. Fajnie jest pojechać gdzieś na chwilę, ale ciągłe przebywanie w miejscu, gdzie kompletnie nic się nie rozumie jest bardzo przygnębiające. We Francji języka angielskiego jest bardzo mało, a francuskiego w ogóle nie pojmuję, więc nawet zaczepki i pytania były dla mnie trudne i męczące. Nasz ubiegłotygodniowy wyjazd do Francji wcale nie był cudowną podróżą poślubną tylko powrotem do pracy mojego Męża... Co prawda, trochę pozwiedzaliśmy, choć może bardziej pochodziliśmy po tym, co już znamy i na spokojnie napiliśmy się kawy, a nie jak do tej pory było, biegaliśmy, by jak najwięcej zobaczyć. Paryż znam i chyba będę w nim częstym gościem w najbliższym czasie. Tuż po naszym ślubie znajomy powiedział, że do tej pory żyliśmy na odległość, często się widywaliśmy i często rozstawaliśmy, ale za każdym razem rozstawałam się z chłopakiem, a R z dziewczyną, ale teraz będziemy się rozstawać z mężem i żoną, zobaczymy jakie to trudne. No niestety jest... i to o wiele trudniejsze niż myśleliśmy :( A jednak po ślubie w świadomości dużo się zmienia i już nikt mi nie wmówi, że to tylko papierek. No! :) Mąż został w Paryżu, a ja wróciłam do naszego ukochanego Wrocławia, ale jakoś tak trochę on zbladł. Pewnie dlatego, że nie ma obok mnie kogoś, kto mu nadawał barw. Muszę się wziąć w garść, bo został niespełna tydzień do rozpoczęcia roku szkolnego, mam multum roboty, która i tak już długo czekała. Od września zaczynam awans zawodowy, więc powinnam mieć już napisany plan rozwoju na najbliższe 3 lata, a ja nie mam kompletnie nic. Dziś wybrałam też nowy dowód i mogę się już legitymować jako pani Watras, a nie panna Kostek :) Wiecie, że był gotowy już po 5 dniach od złożenia wniosku? :) Ale co za tym idzie, wszędzie i wszystkie papiery muszę już pomału zmieniać. Zaczęłam od banku i pożarło mi to dobrą godzinę! Jutro będzie papierologia w pracy. A potem to już poleci ;)
  Na szczęście jest teraz przerwa w wymiankach urodzinowych i imieninowych (no ok, teraz to ja dostanę paczuszki hehe:)), więc mam nadzieję wszystko w pracy szybko ogarnąć, bo w tamtym roku z papierów wyszłam dopiero początkiem października! A ponoć nauczyciele nic nie robią... :P Wiem, że mam zaległe posty z przygotowaniami do ślubu i całą oprawą, ale nie bójcie się - postaram się nadrobić to jak najszybciej. Zdjęcia niestety mam tylko te, które mogliście już zobaczyć i póki co cisza. O tegorocznym Paryżu też napiszę parę słów, ale nie wiem czy będą pełne "ochów" i "achów" jak z wakacji 2014 ;) Może przez to, że już trochę poznałam to piękne miasto i już takie mi się nie wydaje albo po prostu zrobiłam się bardziej krytyczna w stosunku do niego, bo została tam Osoba, którą kocham? Zobaczycie! :)
  A teraz już wybaczcie - idę się w końcu rozpakować. Przywiozłam dla Was trochę widokówek , które będę się starała do wymianek dołączać :) Słodyczy tym razem zero, bo i tak wszystko na lotniku by mi zabrali... W ogóle to chyba mam pecha co do odpraw, ale to też już opowieść na oddzielny post :)

Trzymajcie się cieplutko i do następnego! :)

J.